Zo klein en al zo dapper!

Op vrijdag 26 april is het dan zover. Ik sta ingepland voor de keizersnede voor het begin van de middag. Dus mijn man kan om 10 uur komen, dat is ruim op tijd. Al vroeg word ik gebeld door mijn man: onze dochter van 5 is ziek en heeft de hele nacht moeten spugen. Oh nee! Zo zielig voor haar en zo ellendig voor ons qua timing. Mijn man heeft opnieuw een hele klus, zoonlief naar school (laatste dag voor de meivakantie en ook nog de koningsspelen dus moest hij niet naar school maar naar de sportvelden) en dochterlief inpakken en naar oma dichtbij brengen. Mijn ouders wonen verder weg en komen naar ons huis. Dan vangen ze onze zoon op en komen ze naar het ziekenhuis zodra de kindjes zijn geboren.

Omdat het voor mij als zwangere niet prettig is om zo lang nuchter te zijn, mag ik dit keer bij het ontbijt een kopje thee en een beschuitje. Dat is nieuw, want de afgelopen dagen moest ik steeds nuchter blijven bij het ontbijt. Om 9.30 uur komen er ineens twee (of zelfs drie geloof ik) verpleegkundigen op mijn kamer met in hun hand een operatiehemd. “U mag al naar beneden!”. De paniek breekt mij nu uit, mijn man is er nog niet. Toch moet ik alles al doen, even plassen, een pilletje (of was het een drankje?) nemen en een operatiehemd aandoen. Ze beginnen zelfs mijn bed al los te koppelen. Gelukkig zegt de verpleegkundige dat ik mijn man mag bellen. Hij is al in het ziekenhuis en zet het op een lopen. Eenmaal binnen heeft hij weinig tijd, fototoestel pakken, jas uit en mee.

We gaan naar de verkoeverkamer om voorbereid te worden. Manlief wordt in een allercharmantst pak gehesen en probeert eerst nog om zijn benen in de mouwen te proppen. Zelf krijg ik ook nog een mutsje op. De foto die gemaakt is, valt wat mij betreft onder censuur! Dan komt de anesthesist en zij vraagt wanneer ik voor het laatst heb gegeten. Nou, om 8.00 uur dus een licht ontbijt. Dat is een probleem en had niet gemogen. Ik word er moedeloos van; eerst moet ik bijna een week lang nuchter blijven bij het ontbijt, nu mocht ik wel wat eten en geeft het problemen bij de keizersnede. Dit is de vierde keer dat ik op het punt sta te bevallen, het zal toch niet zo zijn dat ik weer teruggestuurd wordt… Er volgt overleg en omdat ik een ruggenprik krijg en een narcose niet echt te verwachten valt, gaat het toch door! Ppfff, wat een stress…

Mijn man moet even wachten in een apart kamertje tot bij mij de ruggenprik is gezet. Later vertelt hij dat hij drie keer de Grazia heeft gelezen, het duurde zo lang! Op de OK is het een drukte van belang. Mensen van de anesthesie, gynaecologen en een arts-assistent, en in een apart en aangrenzend kamertje met bovenraam zie ik steeds hoofden verschijnen om te kijken hoever we zijn. Het blijken twee neonatologen, twee kinderartsen en twee verpleegkundigen te zijn om onze twee mannetjes op te vangen. Ik moet op de rand zitten en voorover leunen tegen een mannelijke medewerker van de anesthesie. Hoewel eigenlijk niet belangrijk probeer ik steeds mijn operatiehemd een beetje dicht te houden om mijn borsten te bedekken. Ach ja…

De anesthesist geeft eerst verdoving in de huid en zet daarna de ruggenprik. Ik voel een pijnscheut in mijn linkerbil, het voelt niet goed. Vlak daarna hoor ik dat er geen vocht uit het buisje vloeit en dat de prik dus niet goed zit. Een tweede prik volgt: hetzelfde verhaal. Dan verdoven ze de huid nog eens bij. Zelf heb ik het gevoel dat ze opnieuw op precies dezelfde plaats prikken. En weer voel ik pijnscheuten naar mijn linkerbil. De anesthesist legt uit dat bij zwangere vrouwen het weefsel zachter is en daardoor moeilijk is om te prikken. Kennelijk volgens protocol mag zij niet opnieuw prikken en wordt een andere anesthesist opgeroepen. De behandelend gynaecoloog (die tot mijn blijdschap bij de bevalling is) komt naar mij toe. Hij steekt mij een riem onder het hart: “dit doen wij samen beter” refereert hij aan de vier behandelingen die ik heb ondergaan. Ik kan er wel om lachen. De vierde keer zit de ruggenprik wel goed, hoewel ik het gevoel heb dat de naald scheef naar de linkerkant zit. Ik word gewaarschuwd dat ik de kans loop dat ik mij niet zo lekker kan gaan voelen, omdat de bloedvaten ineens gaan uitzetten. Dan krijg je minder bloed en dus zuurstof in je hersenen.

Dat is nog maar net gezegd en ik voel dat ik het bewustzijn ga verliezen. Ik roep nog dat ik flauw ga vallen. Eerlijk gezegd voelt het veel heftiger dan dat. In een flits krijg ik het gevoel dat ik doodga. Gek genoeg kan ik nog wel denken aan mijn oudste kinderen, wat erg voor hen als ik er niet meer ben. Dan is het zwart en hoor ik al snel weer geluid. Ik heb een zuurstofmasker op mijn gezicht en ik hoor dat ze nogmaals epinefrine gaan toedienen. Een vrouw van de anesthesie die bij mijn gezicht zit, zegt dat mijn bloeddruk was gedaald naar 50 over 30. Een ander hoor ik zeggen dat het lang geleden is dat hij/zij zo’n bloeddrukdaling heeft meegemaakt. Ik ben weer wat bijgekomen en voel mijn benen niet echt meer. Een warm en beetje prikkend gevoel vanaf mijn navel. Dan kruipt dat gevoel verder omhoog. Ook mijn armen, mijn handen en mijn vingers voelen zo. Ik krijg een hele vervelende pijn in mijn schouders richting mijn nek. Mijn lippen gaan tintelen. Steeds zeg ik tegen de vrouw naast mij wat ik voel. Het voelt ineens allemaal heel onprettig. Het lijkt wel of mijn oren en ogen op volle kracht werken nu ik helemaal geen gevoel meer heb in het grootste deel van mijn lijf. Opnieuw ontstaat er een licht gevoel van paniek en ik vraag naar mijn man. Ze zeggen dat hij nog niet bij mij mag, omdat ik nog niet stabiel ben. Het blok (de hoogte van het verdoofde gebied blijkt veel te hoog te zitten. Ze moeten in de gaten houden of het niet verder stijgt. Ik ben bang dat ik alsnog onder narcose moet,maar dat hoeft gelukkig niet.

Ondertussen wil de gynaecoloog alvast gaan beginnen. De mensen in het naastgelegen kamertje komen steeds vaker bij het raampje kijken. De gynaecoloog vraagt om een overdracht van de anesthesie. Er vliegen allerlei medische termen voorbij. Ik begrijp er uit dat ze mij stabiel vinden. De gynaecoloog wil dat de anesthesist bevestigd dat ik een stevige bloeddrukdaling had. De anesthesist zegt dat het niet van belang is, omdat het allemaal onder controle is. Toch houdt de gynaecoloog vol dat hij het bevestigd wil horen. Het geeft mij de indruk dat de overdracht wordt opgenomen. Ik voel mij beschermd door deze gynaecoloog waar ik een band mee heb opgebouwd. Het is zo bijzonder dat hij er op stond om bij de bevalling te zijn. Dat bevestigt zijn betrokkenheid bij ons en onze kindjes.

Eindelijk komt mijn man naast mij zitten. Het gaat beginnen. Voor mijn gevoel duurt het niet lang meer of ik voel geduw en getrek. De gynaecoloog zegt tegen mijn man dat hij moet komen kijken: daar komt kindje 1! Om 11.48 uur wordt hij geboren en even zie ik een kindje boven het doek verschijnen. Hij huilt hard en dat stelt mij gerust. Dan verdwijnt hij naar het kamertje. Ze moeten even zoeken: kindje twee ligt in een stuit helemaal bovenin mijn buik. Dan wordt hij ook geboren, twee minuten na zijn broer. Ik heb het idee (alleen op basis van het geluid) dat hij een tik op zijn billen krijgt en dan hoor ik hem ook huilen. Wat een opluchting! Mijn man gaat mee naar het kamertje waar onze twee zonen zijn. Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan, toch?

De gynaecologen gaan mijn buik dichtmaken. De arts-assistente krijgt les want ik hoor dat zij allerlei vragen moet beantwoorden en meekijkt met wat er in mijn buik allemaal gebeurt. Het gaat in een roes aan mij voorbij. Dan komt mijn man binnen met in zijn armen kindje 2, onze Nout, de ontvanger van het bloed. Hij is knalrood, bijna bruin/paars. Vlak achter hem ligt kindje 1, onze Loek, de donor van het bloed. Hij is bleek en ligt aan een beademingsslang. Ik hoor dat ze het beiden goed doen. Loek heeft wat meer moeite met ademen, dus hij heeft wat extra ondersteuning nodig. Nout doet het helemaal zelf. Loek is 1400 gram en Nout 1700 gram. Ze zijn klein, maar sterk en dapper! Ik ben meteen een trotse moeder. Met alle moeite probeer ik mijn arm op te tillen om even aan het wangetje van Nout te voelen. De tranen komen…

De kindjes worden weggebracht naar de couveuseafdeling en mijn man gaat met ze mee. Ineens zie ik wat commotie aan de operatietafel. De arts-assistent wankelt naar achteren en probeert nog op een snel toegeschoven stoel te gaan zitten. Het gaat net niet en ze glijdt op de grond. Flauwgevallen! Ze ligt naast mij en zegt al snel dat het weer gaat en dat ze zich schaamt. Iedereen in de OK is lief tegen haar. Het geeft niets, doe rustig aan, het kan ons allemaal overkomen. Hoewel vervelend voor haar, is het een grappige anekdote in ons bevallingsverhaal! De operatie is klaar en een gewoon bed wordt binnengereden. Ik denk dat ik mee kan werken, maar mijn lijf is verdoofd dus er gebeurt niets. Met een matje glij ik over naar het bed. Ik slaak een gil en de gynaecoloog zegt dat hij het daarvoor doet. Tot nu toe heb ik tenslotte nooit een kik gegeven in zijn bijzijn ondanks alle behandelingen!

Ik ga naar de verkoever. Daar wil ik maar 1 ding en dat is naar de kindjes toe (en wat drinken alsjeblieft). Helaas dat kan nog niet. Dan komt mijn man, de kindjes doen het goed! Hij heeft snel opa’s en oma’s gebeld en wat smsjes gestuurd. Net 1 hap van een boterham en hij kon mee naar mij toe. Het is nogal wat om mijn man zijn boterham te ontnemen… Het duurt mij allemaal té lang. De pauzetijd is gaande en ik krijg een andere verpleegkundige aan mijn bed. De binnengebrachte buurvrouw huilt en schreeuwt na haar narcose en vraagt nogal aandacht. Mag ik alsjeblieft naar boven? Dan blijkt het blok veel te snel te zakken. De anesthesie wordt gebeld voor het bijspuiten van de ruggeprik. Ik wil het niet, stel dat het blok opnieuw zo hoog komt en bovendien, dat betekent alleen maar langer wachten. Gelukkig zit het blok dit keer wel goed en krijg ik ook een glaasje water.

Rond een uur of drie mag ik de verkoever af. Eindelijk naar de couveuseafdeling. Onderweg komen we de kinderarts tegen die de placenta zou onderzoeken. Hij zegt dat hij een heel klein bloedvaatje heeft gevonden, bovenin en vlak bij de vliezen. Dat is de oorzaak van TAPS. We mogen na ons bezoek aan de kindjes meteen even komen kijken. Het klinkt misschien vreemd, maar wij vinden zijn bevlogenheid leuk om te zien. Op de OK hoorde ik hem al vragen of hij naar boven mocht met de placenta, alsof hij niet kon wachten om ‘m op te spuiten met kleurtje en te onderzoeken.

De kindjes liggen in de couveuse. Ik kan er niet veel over vertellen omdat ik dat gedeelte van dag niet meer goed weet. Met bed en al kijken bij Loek, liggend op de IC maar zonder beademing. Hij ziet er kwetsbaar uit, klein en bleek, maar helemaal van mij! Dan door naar Nout, op de High Care, rood en sterk, zo’n mooi mannetje! Of ze op elkaar lijken, ik kan het niet goed zien.

Terug op de kamer is er wat te eten en te drinken. Al snel bellen opa en oma die met onze oudste onderweg zijn. Er was een bommelding bij scholen, waardoor ze niet direct de weg konden vinden naar het LUMC. Gelukkig waren ze er toch snel! Wat ontzettend jammer dat onze dochter er niet bij kon zijn. Mijn man gaat met zoon, opa en oma naar de kindjes. Ik kan helaas de reactie van hun niet zien omdat ik er niet bij ben. Eenmaal terug is onze zoon ontroerd, hij zegt tegen mij dat ik het goed heb gedaan. Ik kan hem alleen maar knuffelen.

Wat een prachtige dag: ons gezin bestaat uit zes personen. Eén plus één is zes!

Het einde is in zicht!

Op 2^e paasdag spijbel ik uit het ziekenhuis. Samen met man en kinderen lopen we even de stad Leiden in. Het is wel mooi weer en tegelijkertijd erg koud. Toch hebben we een ijsje verdiend. Ik durf eigenlijk niet te ver weg te gaan van het ziekenhuis.

De verpleegkundigen van de afdeling J7 leer ik aardig kennen. Omdat het moeilijk is de tweeling continue in beeld te hebben bij het CTG, komen ze vaak op mijn bed zitten. Soms is het nodig dat ze een half uur blijven zitten om de CTG-schijven vast te houden. Hoe frustrerend het ook is om ze in beeld te krijgen en te houden, het schept ook een band. We praten gezellig over van alles en ondertussen leer ik veel over het apparaat en de manier waarop de schijven het best geplaatst kunnen worden. Elke keer opnieuw moet ik de vraag beantwoorden: waar zit kindje A en waar zit kindje B? En steeds opnieuw is er verwarring, kindje A is kindje 2 en kindje B is kindje 1. De cijfers geven aan wie er onder ligt en dus het eerst geboren zal worden (kindje 1 dus). Nu zijn de kindjes toevallig gewisseld en dus ligt kindje 1 nu boven (lekker verwarrend). Kindje A is de donor en kindje B is de ontvanger. Dit moet steeds op dezelfde manier geregistreerd worden, om eventuele veranderingen in de hartslag van hetzelfde kindje over meerdere CTG’s te kunnen zien. Aan het eind van de zwangerschap bleek ik meer dan 100 CTG’s te hebben gehad!

Op enig moment kwam de teamleidster van de afdeling. Ze gaf aan dat het door personeelskrapte nodig was dat zij zelf zou inspringen. Maar, vertrouwde ze mij toe, het was al jaren geleden dat ze een CTG had aangelegd. De collega’s hadden haar naar mij gestuurd, omdat ik zelf ook ervaren was inmiddels, dus het moest ons samen wel lukken. Toch kregen we van één kindje helemaal geen hartslag te pakken. De teamleidster bekende dat ze het niet wilde toegeven aan haar collega’s dat het niet lukte en ook ik wilde natuurlijk niet in mijn hemd staan. Dus we bleven puzzelen, tot we er achter kwamen dat de stekker van de schijf niet in het apparaat zat. Hahaha, wat een lol hebben we gehad. Gezworen hebben we aan elkaar dat we het niemand van de afdeling zouden vertellen!

De vrijdag 5 april, dus ruim een week na de tweede transfusie is het weer zover: de derde bloedtransfusie is nodig. Opnieuw gaan we dezelfde kamer binnen en weer is het indrukwekkend hoeveel mensen er bij zijn, welke voorbereidingen er nodig is. Het is toch eigenlijk net een operatie met alle steriele spullen. Dit keer doet het verdoven geen pijn. Wel moet er nog twee keer extra geprikt worden. Eén keer omdat de naald niet goed genoeg bij de ader in het buikje van de donor uitkwam. Er werd nogmaals geprikt en ook toen lag de donor er niet goed voor. Het echo-apparaat en de naald zaten elkaar in de weg, de ader was moeilijk zichtbaar te krijgen en de gynaecoloog moest zijn best doen om in de buik van het kindje de galblaas niet te raken. Daarna werd de naald ingebracht om de ontvanger te prikken voor het wisselen van bloed tegen zoutoplossing. Dit kindje was echter zo beweeglijk dat het niet wilde lukken. Ze hebben toen een verdoving en spierontspannend middel in de bil van het kindje gespoten. Vreemd om te zien dat hij meteen stil ging liggen!

Na 1,5 uur was de ingreep weer voorbij en mocht ik terug naar mijn kamer. Het CTG ging redelijk goed en de uitslag ervan was prima. Opnieuw even rust! De volgende dag mocht ik voor een paar uurtjes en een nachtje naar huis. Net 24 uur zodat ik 2 CTG’s zou missen. Wel op zondag dan meteen CTG bij terugkomst en een echo ter controle. Ik vind het fijn om thuis te zijn, mijn kindjes in de buurt te hebben en in mijn eigen bed te slapen. Maar oh jee, het is zooo moeilijk om weer terug te gaan. Opnieuw waterlanders, we gaan!

Die nacht voel ik mij heel erg beroerd. Om 3.00 uur moet ik spugen. Toch maar bellen voor de nachtzuster. Ze komt en vindt het verstandig om mij aan het CTG te leggen. Ik heb zo’n maagpijn en buikpijn! Ook is het goed te zien op het CTG dat ik harde buiken heb. De dienstdoende gynaecoloog komt op mijn kamer en stelt wat vragen. Hij besluit dat ik naar de verloskamer wordt gebracht. Het zou zo maar kunnen zijn dat de bevalling gaat beginnen. Ik krijg een inwendig onderzoek en daaruit blijkt dat de vliezen nog intact zijn en dat ik nauwelijks ontsluiting heb. Wel blijft de buik- en maagpijn en ook de harde buiken. Om 6.00 uur zegt hij dat ze om 7.30 uur overdracht hebben en dat dan besloten wordt of ze de kindjes gaan halen. Mocht dat zo zijn, dan kan het snel gebeuren. Ik moet mijn man bellen en vragen of hij naar Leiden komt. Dat doe ik dan maar!

Mijn man is in shock.. waar moet hij de oudsten laten voor ze naar school gaan. Ik hoor hem hijgen en nadenken. Wat een stress! Hij regelt het geweldig en brengt ze naar een vriendje. Dan is hij bij mij. Dat is fijn, want de pijn neemt alleen maar toe! Uiteindelijk komt de gynaecoloog, de keizersnede gaat niet door. Ze denken dat ik ziek ben en dat dat de weeën triggert. Dus word ik opgelapt met medicijnen en pijnstillers. Ook mag ik eindelijk wat eten en drinken. Een uurtje ben ik in slaap gevallen en zodra ik wakker word, voel ik mij veel beter. Ik mag weer terug naar mijn eigen kamer. Wel wordt een echo gemaakt en de groei gemeten; ze zijn zo’n 900 en 990 gram. Klein en toch valt het niet tegen! Het was een hele spannende dag. Alle mensen om ons heen zijn in rep en roer. De kinderen hebben op school verteld dat de broertjes geboren worden en zijn wat teleurgesteld. Ze komen heus wel!

Met de arts hebben we besproken dat een 4^e bloedtransfusie geen optie is. Het is steeds risicovol voor de kindjes en ik lijk er steeds minder goed tegen te kunnen. Mijn lijf (en misschien wel mijn geest) geven aan dat het zo genoeg is geweest. De bloedwaardes van de kindjes zijn per dag nog wat wisselend. Gezien de voorgaande keren gaan we er vanuit dat vrijdag 12 april de kindjes gehaald worden. Ik voel dat ik er aan toe ben. Al een paar weken moet ik bij de dag leven, want wat de dag er na brengt is steeds onzeker. Het niet weten wanneer ik weer naar huis kan, is voor mij en voor mijn gezin heel zwaar. Hoewel ik weet dat de kindjes in mijn buik het beste groeien, zie ik er naar uit dat ze op de wereld komen. Dan kan ik weer een beetje mezelf worden en zal ik natuurlijk heel goed voor die twee mannetjes zorgen op een heel andere manier dan in mijn buik.

De gynaecologe van de afdeling begrijpt heel goed mijn dilemma. Zij gaat ervan uit dat de kindjes snel gehaald zullen worden. Op donderdag 11 april komt de gynaecoloog langs van die de tweede en derde transfusie heeft uitgevoerd. We gaan een uitgebreid gesprek aan over het plan voor de komende tijd. Door de gesprekken met de afdelingsgynaecoloog en de behandelend gynaecoloog is er verwarring ontstaan. De behandelend gynaecoloog ziet op dit moment geen medische reden om de kindjes te halen. De bloedwaardes blijven redelijk gelijk en ze zijn beweeglijk en groeien goed. Het lukt mij niet goed om hem te laten weten dat het voor mijn welzijn beter zou zijn als de kindjes binnenkort komen. Al was het maar dat ik weet wanneer het gaat gebeuren. De afdelingsgynaecoloog zorgt er voor dat de behandelend gynaecoloog nog eens met mij in gesprek gaat. Hij biedt zijn excuses aan dat er wat verwarring ontstaat over de volgende stap en geeft ook aan dat hij het welzijn van mij heel belangrijk vindt. Anderzijds kan ik hem ook vertellen dat ik begrip heb voor het medische standpunt. Het is een megalastig dilemma: ik wil zo graag naar huis, dus ik wil de kindjes graag laten komen. Tegelijkertijd voel ik mij een slechte moeder als ik de kindjes niet het beste gun, namelijk in mijn buik blijven. Ik hervind mijn motivatie en moed en stem in met een uitstel van de keizersnede naar woensdag 17 april. Wel raak ik steeds meer geïrriteerd als iemand tegen mij zegt: “elke dag in jouw buik is meegenomen”. Jaaahhh, ik weet het!

Tja, de dagen slepen zich voort. Ik mag in het weekend weer een dagje naar huis. Steeds lastiger hoewel ik er zeker ook van geniet. Het is net alsof ik in de tuin sta en door het raam naar mijn gezin sta te kijken. In werkelijkheid ben ik gewoon in de kamer alleen voelt het net alsof ik niet meer echt meedoe. Die zondag moet ik veel huilen en eenmaal in het LUMC wil ik het liefst dat mijn man en kindjes snel naar huis gaan. Laat me maar even met rust!

Op maandag is er weer een groei-echo, ze groeien goed alleen ontstaat er een verschil in grootte. De bloedwaardes zijn redelijk, de ene dag wat hoger, dan weer wat lager. Ik probeer bij de arts of het verschil in grootte nog een reden is om de kindjes te halen. Het wordt mij duidelijk dat we in de fase terecht zijn gekomen dat er geen vooropgesteld plan is. Ik blijk de 4^e in Nederland te zijn met deze combinatie van complicaties. Elke keer wordt mijn situatie besproken in een groep gynaecologen om te bepalen welke stap nu gezet moet worden. Het is echt bijzonder, wie er ook aan mijn bed verschijnt, alle artsen en verpleegkundigen kennen mijn situatie en leven erg mee. De beslissing wordt genomen: woensdag 17 april worden onze kindjes geboren met een keizersnede. Maandag krijg ik opnieuw een longrijpingsprik, net als op dinsdag. Grrr… die prikken zijn echt gemeen (dat had ik al eens gezegd)! Ook komt de anesthesist voor de voorbereiding. Het gaat echt gebeuren! Ondanks dat lichten wij niemand in. Er was nu al twee keer eerder sprake van het halen van de kinderen en dat ging twee keer niet door. Alleen onze ouders weten ervan. Woensdagochtend sta ik ingepland.

Ik slaap redelijk en ben vroeg wakker. Vandaag gaat het gebeuren! Om 7.15 uur komt een gynaecoloog binnen. Fluisterend doet hij zijn verhaal. Er is vannacht nog een vrouw opgenomen uit Friesland en zij is bevallen van een tweeling. Het resultaat: de neanatologie is vol en kan onze tweeling nu niet opvangen. Nogal belangrijk tenslotte! Zodra de dagdienst begint, zullen ze alles op alles zetten om de plekken rond te krijgen. Dat betekent overplaatsingen van kindjes op de neonatologie. De gynaecoloog vindt het duidelijk heel erg vervelend dat hij mij hiermee moet lastig vallen. Hij belooft dat het vandaag wel doorgaat, alleen later op de dag!

Snel probeer ik mijn man te bereiken. Hij is al onderweg en neemt niet meer op. Nou ja, dan kan hij mij bijstaan. Ik blijf er wel rustig onder, we wachten gewoon af! Al snel word ik gehaald voor een echo. Mocht de situatie van de kindjes slecht zijn, dan worden ze alsnog met spoed gehaald. De resultaten zijn verbijsterend: het gaat weer beter met de kindjes en de bloedwaardes zijn gezakt tot onder de bovengrens. Wat nu? Rond 14.30 uur hou ik het bijna niet meer vol. Op de gang loop ik rondjes, te nerveus om te blijven zitten. Alle scenario’s heb ik al bedacht. Mijn gevoel zegt dat het afgeblazen wordt. Kan ik het nog aan? Ik zie een gynaecoloog die ook gespecialiseerd is in TTS (zij heeft tot de eerste bloedtransfusie besloten) naar mijn kamer gaan. Ze is een hele betrokken en prettige gynaecoloog. Aan haar vertel ik dat ik bang ben dat het vandaag helemaal niet doorgaat. “Nee” zegt ze vastbesloten, vandaag gaat het echt gebeuren. Ik kan het niet helpen dat ik in tranen ben. Als ze weggaat, komt de behandelend gynaecoloog binnen. Hij gaat er bij zitten. Heel rustig legt hij ons zijn overweging voor: geen keizersnede vandaag. Opnieuw geeft hij aan dat er medisch nu geen reden voor is en dat hij een medicus is. Wel vraagt hij ons hoe wij er over denken. Mijn verstand neemt de overhand: we gaan door met zwanger zijn en geven onze kindjes de beste kans die er is. Mijn man is een held: hij stelt voor om als einddatum af te spreken dat de kindjes gehaald worden bij maximaal 30 weken. Dat geeft mij houvast en de gynaecoloog heeft al eens gezegd dat hij rustig achterover zou gaan leunen als ik de 30 weken zou halen. De behandelend gynaecoloog vindt het een goede afspraak. Ongeacht of de kindjes medisch gezien nog zouden kunnen blijven zitten, het welzijn van de moeder vindt hij ook belangrijk. Dit helpt mij enorm.

Het is niet gemakkelijk en het kost me energie en kracht om weer de motivatie te vinden om mijn tijd in het ziekenhuis wat inhoud te geven. Ik ga alsnog wat klusjes doen voor mijn werk op een laptop die een collega heeft gebracht. Het geeft me wat afleiding! De arts heeft opnieuw toestemming gegeven om in het weekend een dag naar huis te mogen. Ondanks alles zie ik er weer naar uit!

Inmiddels zit ik bijna elke avond in de gang van de afdeling met mijn telefoon. Even iemand bellen, even van mijn kamer zijn en ook werken aan mijn conditie door rondjes te lopen. De hele dag stilzitten, zorgt ervoor dat ik met mijn buik steeds minder conditie heb. Als er mensen langslopen, maak ik vaak een praatje. Op een avond loopt een gynaecoloog langs. We praten even over de afgelopen weken. Ze geeft aan bewondering voor mijn doorzettingsvermogen te hebben. Dan zegt ze dat ze mijn bijzondere verschijning zal gaan missen als de kindjes er zijn. Het ontroert me; enerzijds dat iemand zo betrokken is bij mij, anderzijds dat mijn ziekenhuisopname eindig is. Ik weet dat ik dit moment nooit zal vergeten. Het mooiste is dat deze gynaecoloog uiteindelijk onze kindjes heeft gehaald met een keizersnede, een vertrouwd gevoel!

Zaterdag mag ik naar huis. Ik heb mijn spullen gepakt en wacht op de echo. Als deze goed is, kan ik naar huis tot zondag begin van de middag. Ik maak me geen zorgen, tot nu toe zijn alle echo’s goed. Het apparaat wordt op mijn buik gezet. Inmiddels weet ik precies wat ze moeten doen en probeer ik bij de meting mijn adem in te houden. Iets wat steeds moeilijker wordt, vooral omdat één kindje met zijn hoofd precies tegen mijn middenrif ligt. Als ik niet adem, is de meting beter te maken en betrouwbaarder. Oh jee, ik zie het zelf al: de bloedwaarde is behoorlijk gestegen en zit net boven de bovengrens. De gynaecoloog van het weekend ziet het ook. Hij gaat het bespreken… en weer zit ik in mijn kamer met onzekerheid. Wat nu?

Hij komt terug en vindt het heel vervelend om mij te vertellen dat ik met deze waardes niet naar huis mag. Slik, moeilijk! Het is prachtig weer en hij zegt dat ik wel even naar buiten mag voor een paar uur. Ik geef aan dat ik weinig mobiel ben en dat een paar uur buiten voor mij best lastig is. Mag ik dan een paar uur naar huis? Dat mag, om 18.00 uur weer terug voor de CTG. Om zo min mogelijk tijd te verspillen, ga ik meteen weg en stap in de trein. Laat de dokter het maar niet horen…

Eenmaal terug moet ik aan het CTG. Hierop zijn geen afwijkingen te zien. De afspraak is dat ik morgenochtend nuchter moet blijven, tot de echo gemaakt is. Als er reden toe is, gaan ze morgen een keizersnede doen. De volgende ochtend wordt de echo gemaakt, de waardes zijn een beetje gedaald. Geen keizersnede vandaag!

Zo gaat het de hele week door. Elke dag zijn de waardes wat hoger, de keer daarna wat lager. Ik kom er achter dat de metingen niet helemaal betrouwbaar zijn. Het ligt maar net aan de handigheid van de echoscopiste, of  ik mijn adem goed kan inhouden en vanuit welke hoek ze kunnen meten. In elk geval blijven de waardes zo hoog dat ik elke ochtend nuchter moet blijven in verband met de mogelijke keizersnede. Wel hebben we op dinsdag besproken dat de kindjes uiterlijk vrijdag worden gehaald. Mijn onzekerheid groeit wel. Hoe moet ik er op vertrouwen dat de kindjes het goed genoeg hebben in mijn buik. De waardes geven toch reden tot ongerustheid en wanneer is het gevaarlijk voor de kinderen. Het gaat tenslotte om de bloeddoorstroming in de hersenen. Als ze maar geen schade oplopen in deze periode. Ik ben er aan toe en volgens mij de kindjes ook. Woensdag zijn de bloedwaardes hoger, donderdag nog wat hoger. De keizersnede staat al gepland voor vrijdag en dat houden ze zo. Laat ze nu maar komen!

Maart roert zijn staart

En toen werd het anders...

Onze kindjes in onzekerheid...

Zwanger in de winter

Het is koud buiten, maar binnen is het warm

Januari is snel voorbij gegaan. De zwangerschap vorderde goed, op elke echo bleken de jongens goed te groeien en zich te ontwikkelen zoals het hoort. Mijn oudste ging mee naar een echo, waarbij de gynaecoloog vroeg of wij wisten wat het zouden worden. Het was volgens haar namelijk heel goed te zien dat het jongetjes zijn. Oh ja, vroeg mijn zoon, hebben ze korte haren dan...

En op enig moment was er heel goed een handje te zien. De gynaecoloog zei dat ze zwaaiden naar ons. "Goh, dat is ook knap dat ze zien dat wij nu net naar ze kijken". Het blijft voor kinderen iets magisch. Je kunt zomaar door mama's buik naar de kindjes kijken!

De misselijkheid blijft. Elke avond lig ik om 20.30 uur in bed. Als ik dat niet doe, dan moet ik het bezuren. 's Nachts moet ik dan mijn bed uit om te spugen. Hoewel ik vaak moet spugen, went het echt niet. De gynaecoloog geeft wat andere medicatie maar dat helpt ook niet echt. Van de Primperan word ik zo slaperig dat ik weinig kan uitvoeren. Niet handig als je met de auto naar je werk gaat. Het lijkt ook soort psychisch te zijn; op mijn werk gaat het goed op een misselijk gevoel na, maar zodra ik buiten ben, begint het kokhalzen. Vreemd hoor!

Slapeloze nachten heb ik ook steeds meer. Enerzijds van de zorgen, anderzijds door de lichamelijke ongemakken. Ik begin steeds witter te worden en ook in mijn gezicht is te zien dat ik afval. Daarentegen begint mijn buik te groeien. Van bovenaf is het een aardig buikje, maar als ik in de spiegel kijk, zie ik ook wel dat het meevalt... Aan mijn oudste vraag ik of ik dik word en hij antwoord heel diplomatiek: 'voor iemand die 20 weken zwanger is van een tweeling valt het reuze mee'. Wat zal mijn toekomstige schoondochter later blij met hem zijn!

Elke twee weken ga ik naar de gynaecoloog in Voorburg voor een echo. Op de één of andere manier ben ik elke keer de dagen ervoor gespannen. Zouden ze er alletwee nog zijn? Doen ze het goed of ontstaan er problemen. Omdat ik mijzelf zo ziek voel, is het net of ik voel dat er met de ontwikkeling van de kinderen ook iets mis is of gaat. Gelukkig krijgen we steeds de geruststelling dat ze goed groeien en zich goed ontwikkelen. Het enige is dat het tussenschot vaak moeilijk te vinden is, omdat het zo dun is.

Hoewel mijn buikje niet hard groeit, krijg ik al wel heel veel last van mijn bekken. Lopen en zitten, autorijden en ook omdraaien in bed, het voelt allemaal pijnlijk aan. Vervelend zeg, niet alleen misselijk maar ook nog pijn in mijn lijf! Ik ga naar de fysiotherapeut en zij geeft goede tips en oefeningen. Het helpt wel een beetje.

Op 31 januari 2013 is de 20-wekenecho gepland. Voor een tweeling staat er 1,5 uur gepland, dus driekwartier per kind. Oef, ga ik dat volhouden? De gynaecoloog gaat aan de slag. Er wordt gemeten, gekeken en steeds geeft ze aan dat het er goed uitziet. De kindjes lijken helemaal gezond, alles zit er op en aan. Grappig is dat ze bij veel echo’s met hun gezichten bij elkaar liggen. Zelfs de gynaecoloog vindt het schattig om te zien. Bij het nagaan van de navelstrengen geeft ze aan dat er ongeveer 10 cm tussen de aanhechting zit van beide navelstrengen. Dat is gunstig, omdat de kans kleiner is dat er TTS ontstaat. Het stelt ons gerust voor nu! Het stilliggen op mijn rug is onprettig, het gewicht van de kindjes drukt op een belangrijke ader in mijn rug en dat maakt dat ik bijna flauwval. Even op mijn zij. De kindjes zijn helemaal bekeken en opgemeten en helemaal goedgekeurd. Wauw, nu wordt het tijd om de zorgen opzij te zetten en ons voor te bereiden op de komst van twee dezelfde jongetjes!

het tweelingnieuws

Hoe vertel ik dat ...?

Eind november hebben we besloten dat de tweeling welkom is in ons gezin. Een beslissing die nog steeds moeilijk is, we weten eigenlijk niet wat ons dan te wachten staat. Het maakt dat we niet heel blij zijn hoewel het wel als een opluchting voelt dat we de zwangerschap niet beëindigen. We geven onszelf de tijd om er langzaam aan te wennen.

Ondertussen blijf ik enorm misselijk en wordt het steeds moeilijker om dat te verbergen. Onze oudste zoon maakt zich zorgen en vraagt zich af of ik niet naar de dokter moet omdat ik al zolang ziek ben. Op een gegeven moment zit hij naast mij in de auto en zegt hij "mam, ik weet waarom jij steeds zo misselijk bent, jij hebt een baby in je buik". Ik schrik er van en probeer tijd te rekken voor ik antwoord moet geven. "Waarom denk je dat?" Hij antwoordt dat hij de film 'het paard van Sinterklaas' heeft gezien, waarin een moeder ziek is en even later bevalt van een kind. Gek genoeg wacht hij verder niet op een antwoord, maar gaat gewoon verder na zijn constatering. Het komt later ook niet meer ter sprake.

Het is wel tijd om de mensen in onze directe omgeving te informeren. Een lastig klus blijkt.. Ik bel de maandagavond voor Sinterklaas mijn ouders en vraag mijn vader om de telefoon op de speaker te zetten. Zenuwachtig vertel ik dat ik onverwacht zwanger ben van een tweeling en dat we na moeilijke overwegingen hebben besloten om de tweeling te laten komen. Even is het stil en dan blijkt mijn  moeder blij te zijn dat het geen ernstiger nieuws is. Gelukkig beloven ze meteen dat ze ons steunen en helpen waar nodig. Hoewel ze begrijpen dat het veel implicaties heeft voor ons gezin stellen ze mij gerust dat het goed zal komen en dat ik gelukkig zal zijn zodra ik de twee kleintjes in mijn armen heb. Een gedachte die ik nog vaak terughaal.

Daarna informeer ik mijn zus en vraag haar het stil te houden voor haar kinderen. Haar uitroepen na mijn nieuws moet ze daarna verkopen aan haar kinderen alsof er niets aan de hand is. Ze is in shock en enthousiast tegelijk!

Met Sinterklaas ben ik heel beroerd en misselijk. Als mijn vader de bitterballen in de frituur doet, moet ik acuut naar buiten. Ik gris nog gauw de mooie jas van mijn moeder mee naar buiten. Eenmaal buiten moet ik in het plantsoen overgeven. De buren zullen wel opgekeken hebben, iemand die in een Mart Visser-jas staat te spugen... Binnen eten ze gauw de bitterballen op, want ik zal er wel geen één lusten. Jammer, ik had er eigenlijk wel zin in!

De zaterdagavond na Sinterklaas is het tijd om onze oudste zoon te informeren. We willen het risico niet nemen dat hij door iemand anders (per ongeluk) op de hoogte wordt gebracht. Hij mag langer opblijven dan zijn zus en ik ga serieus in gesprek met hem. "weet je nog dat jij zei dat mama een baby in haar buik heeft?" Ja zegt hij "is dat echt zo?" Ik vertel hem dat het er twee zijn. Hij kijk verbaasd en roept dat uit: "dat wordt dubbel genieten" waarna hij in tranen uitbarst. Het duurt wel even voor hij is gekalmeerd, hij wil gewoon met z'n tweeën blijven, zijn zus en hij... Ik voel zo met hem mee en begrijp het helemaal. Dan gaat hij vragen stellen: waar moeten ze slapen, passen ze niet in de auto, kunnen er vriendjes blijven komen spelen enz.. Dan constateert hij dat er veel gaat veranderen en dat ik het nog drukker ga krijgen. Hij blijft onze oudste zoon en daarom ook altijd bijzonder! Ik ben heel trots op hem en zeker nu hij een echte grote broer wordt. Hij kan vast heel goed helpen met de kindjes. Langzaam begint hij opgetogen te raken. Eigenlijk maakt hij dezelfde fasen door in de verwerking als wij, maar dan in sneltreinvaart.

Zondagochtend vertellen we het nieuws ook aan onze dochter van 5 jaar. Zij is gebiologeerd door mijn buik. "Zitten daar kindjes in?". Verder reageert ze niet veel meer. Zij neemt het leven zoals het komt. Geen vragen, geen verdriet, geen echt idee wat haar te wachten staat.

Mijn schoonouders, schoonzus, familie, collega's van mij en mijn man, vrienden, kennissen, de juffen op school; in de dagen en weken erna vertellen we het zoveel mogelijk rond. Ongelooflijk hoeveel mensen mee leven en aanbieden om t.z.t. te helpen. Mensen reageren verrast en enthousiast. Het helpt ons om steeds positiever te kijken naar de zwangerschap en de komst van de tweeling.

Halverwege december onderga ik de vlokkentest in het Erasmus in Rotterdam vanwege mijn leeftijd. Best spannend en ook even pijnlijk als de naald door mijn buikwand de baarmoeder ingaat. Mijn moeder zit naast me en aait over mijn schouder, wat fijn en geruststellend dat ze mij bijstaat. Na een paar dagen krijgen we de eerste uitslag: het ziet er goed uit én we krijgen twee.... jongens! Nadat ik mij man per telefoon het goede nieuws heb verteld, mail ik de twee jongensnamen die ik al meteen in mijn hoofd had. Spannend! Vindt hij ze ook mooi? Gelukkig mailt hij terug dat hij het goed vindt klinken. We stappen ook niet meer van deze namen af. Later krijgen we ook per brief van het Erasmus nogmaals de bevestiging dat alle uitslagen van de vlokkentest goed zijn.

De rest van december verloopt redelijk rustig. De viering van Kerst wordt verplaatst van ons huis naar dat van mijn zus. Op mijn werk ben ik een aantal uur per week ziekgemeld, want als ik vermoeid raak, ben ik ook meteen misselijk. Die misselijkheid maakt dat ik verschillende kilo's afval en er bleek uitzie. De tweeling groeit goed op de echo's die gemaakt worden. Elke twee weken moet er een echo worden gemaakt vanwege het risico op het Tweeling Transfusie Syndroom. Niet voor niets zal later blijken...

zwanger van twee!

Lieve kindjes van ons,

in dit weblog zal ik jullie verhaal vertellen. Een verhaal met verrassingen, spanningen, verwachtingen, tegenvallers en heel veel inspanningen. Maar bovenal een verhaal over moedige jongetjes, sterk en dapper! Met veel liefde schrijf ik jullie eerste stukjes geschiedenis, terwijl jullie gezond en lief in jullie bedjes liggen te slapen. Dat jullie maar hele grote en stoere jongens mogen worden!

Begin oktober 2012; ik heb een raar gevoel. Op mijn werk zegt iemand tegen mij dat ik plotseling heel erg wit zie en zij maakt zich ongerust. Ik voel mij verder niet ziek en besteed er geen aandacht aan. Achteraf denk ik dat dit het begin is geweest van het ontstaan van jullie, een één-eiige tweeling. Het duurt ook niet lang of ik voel steeds meer dat mijn borsten groter worden en gevoeliger. Hmmm... ik begin ineens het idee te krijgen dat ik zwanger ben.

Wij hebben al een mooi gezin. Een gevoelige en stoere jongen van 8 en een pittig en lief meisjes van 5 jaar. Met name onze dochter heeft ons een paar jaar intensief bezig gehouden. Een heupluxatie, koemelkallergie en keel- en oorontstekingen, maar vooral ook slecht eten, drinken en slapen. Een meisje dat zoveel huilt dat wij een zwembad in de tuin hadden kunnen vullen met haar tranen. Op school hadden ze beiden ook een moeilijke start. Kortom; kinderen die extra aandacht nodig hadden en soms nog nodig hebben. En sinds mei 2012 is er meer rust gekomen. De kinderen zijn groter, vermaken zich beter en wij voelen ons wat vrijer om de dingen te doen die ook leuk zijn. We hebben een heerlijke vakantie gehad met wandelingen en veel zon. Het leven is veranderd en dat bevalt ons goed!

Op 18 oktober 2012 doe ik na het opstaan een zwangerschapstest. Het duurt heel kort en meteen is het te zien: zwanger! Ik doe net alsof mijn leven niet op zijn kop staat en breng de kinderen naar school en ga aan het werk. Thuis vertel ik het tegen mijn man en zeg er meteen bij dat de kans op een miskraam groot is gezien mijn leeftijd. We duwen het bericht alletwee een beetje weg... ach zo'n vaart zal het niet lopen. Langzaam ga ik er toch aan denken, een derde kindje. We hebben het eigenlijk zo goed met z'n vieren en er is net wat meer rust gekomen in ons gezin. Bovendien heb ik alles voor baby's weggegeven, we hebben niets meer in huis. Oef, stel dat de zwangerschap doorzet, wat een verandering geeft dat! Ook mijn man is niet meteen enthousiast. We schuiven het voor ons uit: eerst maar eens een echo, daarna ook nog een vlokkentest. De kans dat het allemaal niet doorgaat, is voor ons gevoel nog heel groot.

Ondertussen word ik steeds meer en heftiger misselijk. De hele dag door moet ik kokhalzen en soms ook spugen. En ik ben ook moe, moe, moe... Na het werk op de bank en weinig energie voor de kinderen. Mijn man moet steeds meer overnemen. Op 9 november neem ik contact op met de huisarts met de vraag om medicatie tegen de misselijkheid. Ik zeg hardop tegen de assistente dat ik zwanger ben. Gek genoeg schrik ik er zelf van, net alsof de zwangerschap nu ineens realiteit is geworden. De eerste dag dat ik de medicijnen neem, voel ik mij beter. Op de verjaardag van mijn nichtje eet ik veel. Zie ik nu mijn moeder vreemd naar mij kijken... zou ze al iets in de gaten hebben? Ik wil nog niet dat iemand er iets vanaf weet dus probeer ik mezelf af te leiden en niets steeds aan de zwangerschap te denken.

Ik maak een afspraak met de verloskundige op 22 november. Dan maar eens kijken of de zwangerschap goed is. We houden er rekening mee dat het nog mis kan gaan en misschien is dit ook wel een onuitgesproken hoop. Als ik niet zwanger ben, kunnen we gewoon verder gaan met het leven dat we nu hebben. De medicatie geeft niet veel verlichting, ik blijf misselijk en moet steeds meer spugen. Zo is het moeilijk om de zwangerschap te negeren! En ook om het te verbergen voor familie, vrienden, maar vooral voor collega's. Onze oudste zoon maakt zich zorgen: "mam, je moet naar de dokter omdat je steeds maar ziek bent". Het lijkt ook wel of iedereen het heeft over zwangerschappen...

Dan is de dag van het bezoek aan de verloskundige. Ik ga er alleen naar toe. Het voelt alsof ik stiekem daar naar binnen loop. Als ik maar niemand tegenkom, die ik ken! Uiteraard ben ik een beetje laat (zo gaat het zo vaak bij mij). En mijn man is niet mee, hij is thuis met de kinderen, want ja, het is al de derde keer en wie weet is er geen goede zwangerschap. Eenmaal binnen maak ik maar meteen bespreekbaar dat deze zwangerschap onverwacht is en dat ik er nog niet aan kan wennen. De verloskundige en haar stagiaire zeggen dat we eerst een echo gaan maken en daarna de intake verder gaan doen. Oké, let's do it!

Ik ga liggen en het apparaat gaat over mijn buik. Er zit vast niets... of hé, ik zie er volgens mij twee! De verloskundige zegt niets en zoomt in op een mini-kindje. Ze meet wat op en zegt dat het er goed uitziet. Ook lijkt de termijn (bijna 9 weken) wel te kloppen met de grootte en de ontwikkeling. Dan verschuift ze het apparaat en laat zien dat er twee dezelfde mini-mensjes in zitten. "Het zijn er twee" spreekt zij de magische woorden. Ik kan alleen maar vreemd grinniken. "Gefeliciteerd!" Ik reageer nauwelijks en zeg maar weinig. Zowel de stagiaire als de verloskundige aaien over mijn been en mijn arm. "Gaat het?" Nou, eigenlijk niet! Ergens is er ook een sprankje opgewondenheid, maar vooral het gevoel in shock te zijn. Er gaat van alles door mijn gedachten waarbij het idee dat ik het niet wil de boventoon voert. "Ik durf niet naar huis" zeg ik en de verloskundige biedt aan om met mij mee te gaan. Nee, dat is ook weer niet nodig...

Op de automatische piloot ga ik naar huis. Ik neem mij voor om pas vanavond als de kinderen in bed liggen mijn man in te lichten. Zodra ik binnen ben en hem in de gang tegenkom, zeg ik dat ik bij de verloskundige ben geweest. Hij vraagt hoe het was en ik fluister dat het er twee zijn. Ik zie verbazing in zijn ogen, hij zegt dat hij het bijzonder vindt. Daarna komen de vragen, hoe moet dat? Het past niet in ons huis, niet in de auto en kunnen wij het wel aan? Tja, wist ik ook de antwoorden maar...

De verloskundige heeft een afspraak gemaakt in het ziekenhuis in Delft voor de 26ste. De begeleiding moet via het ziekenhuis gebeuren, jammer. In het weekend praten we er over, het afbreken van de zwangerschap vinden we toch een serieuze optie. We bespreken het met de gynaecoloog op die maandag. Hij steunt ons en zegt dat hij kan begrijpen dat het voor ons een optie is. Ik vind het fijn dat hij zegt dat hij er geen oordeel over heeft. Een abortus laten doen, is iets waar ik nooit van had gedacht dat ik daarvoor zou komen te staan. Aan de andere kant geeft de uitbreiding van ons gezin met twee baby's maakt mij ook een soort van wanhopig. Ik wil het alletwee niet!

De gynaecoloog doet een echo. Het is overduidelijk een één-eiige tweeling en het tussenschot is door hem niet te vinden. Hij geeft aan dat ik morgen bij een ander ziekenhuis terecht kan bij een meer geavanceerd echo-apparaat om te kijken of het tussenschot er is. Mocht dat ontbreken dan is het een risicovolle zwangerschap met een hoge kans op overlijden van één of beide kinderen. De arts adviseert ons om dat af te wachten en mee te laten wegen in ons besluit om de zwangerschap voort te zetten of niet.

Op mijn werk heb ik maandag een smoesje gebruikt om tussendoor naar de afspraak met de gynaecoloog te kunnen gaan. Nu moet ik dinsdag weer en het voelt niet fijn om weer te moeten liegen over de reden. Ik besluit met lood in mijn schoenen mijn leidinggevende in te lichten. Zij stelt meteen een paar confronterende vragen en dat maakt dat ik het echt onder ogen moet zien. Mijn gedachten gaan steeds naar "ik wil het niet..". De gynaecoloog in het andere ziekenhuis ziet het tussenschot wel. Zij is ook zeer begrijpend over onze overwegingen om de zwangerschap af te breken. Het besluit is aan ons en oohh wat is het moeilijk... 's Nachts zitten we samen beneden en wegen we alles af. Tot nu toe overheerst het gevoel dat wij de hervonden balans niet opnieuw willen kwijtraken. Vragen als: doen we de andere kinderen niet tekort, is onze relatie bestand hiertegen, kan het financieel en nog veel meer.

Mijn man heeft zelf voorkeur om de zwangerschap af te breken hoewel hij een tweeling wel bijzonder vindt. Hij ziet op tegen de drukte en maakt zich zorgen. En ik, ik heb de kindjes gezien op de echo's, ik voel mij zwanger met hormonen en kan mij gewoon niet over het idee zetten dat de kindjes worden weggehaald. Ik ga naar de huisarts en huil de hele dag. De huisarts geeft ons een ultimatum en vraagt ons die dag te komen op het spreekuur. Daar zitten we dan! Mijn man zegt ineens dat hij altijd wel een groot gezin leuk heeft gevonden. Voor we het weten, lijken we een besluit te hebben genomen! Eén plus één is zes, dus we gaan ervoor!